Ένας αποσπασματικός απολογισμός όσων γράφτηκαν για το «24», με αφορμή τα πρώτα του γενέθλια:
«Οι ιστορίες του Γορανίτη, παρά την αναμφισβήτητη αυτονομία τους, δεν είναι εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους. Πρώτον, γιατί θεματικά (με τις συσσωρευμένες ψυχικές και σωματικές επιβαρύνσεις τους) παραπέμπουν η μία στην άλλη και, δεύτερον, επειδή οι χαρακτήρες (και υπάρχουν πολλοί ψαγμένοι χαρακτήρες στα ανά χείρας διηγήματα) επανακάμπτουν κάθε τόσο στη δράση, ανεβαίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε μια αδιάκοπα περιστρεφόμενη σκηνή». – Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Το Βήμα της Κυριακής
«Σπάνια συνωμοσιολογία που ανθεί ευρύτατα σε στρώματα λαϊκών ανθρώπων είτε συνδέεται με τον προσωπικό τους χώρο είτε με τον δημόσιο, απέκτησε στη σύγχρονη πεζογραφία μια τόσο καίρια μορφή όσο στα διηγήματα του Γιάννη Γορανίτη ώστε τα «τυχαία» θραύσματα που τη συγκροτούν, σε συνδυασμό μ’ έναν χώρο όπως αυτός του τρένου που μέσα του αναπτύσσεται, να παραπέμπει σε μια εντελώς απροσδόκητη μεταφυσική της γλώσσας και των ανθρώπων.» – Θανάσης Θ. Νιάρχος, Τα Νέα
«Η γραφή του Γορανίτη είναι άκρως επιδέξια στον υπαινιγμό και στην αφαίρεση και σπαρταριστή όταν δοκιμάζεται στην αυτοαναφορικότητα.» – Λίνα Πανταλέων, Καθημερινή της Κυριακής
«Τα διηγήματα του Γορανίτη διακρίνονται για τη σύζευξη δύο αλληλένδετων νημάτων στην ίδια ιστορία, μια συνύφανση που δίνει δισδιάστατη υπόσταση στο κείμενο.» – Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, Εφημερίδα των Συντακτών
«Διάβασα το 24 με κομμένη την ανάσα. Αχόρταγα, μα συγχρόνως χωρίς να μπορώ να μείνω σε μια θέση. Τη μια στιγμή κουλουριασμένη στον καναπέ, την άλλη στο τραπέζι της τραπεζαρίας για να μπορώ παράλληλα να κρατάω σημειώσεις, ποτέ χαλαρή, πάντα σε απίστευτη ένταση.» – Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη, Amagi
«Ένα καθρέφτισμα της σύγχρονης Αθήνας αλλά και της σύγχρονης μεγαλούπολης όπου και αν αυτή βρίσκεται. Μια πολυφωνική διαταξική συλλογή που καθρεφτίζει τη σκοτεινή μας πλευρά και μας προκαλεί να την υπερβούμε. Αξίζει να τη διαβάσετε.» – Χριστίνα Καράμπελα, συγγραφέας
«Τίποτα δεν θα εμπόδιζε τον Γορανίτη να ονομάσει μυθιστόρημα τη σπονδυλωτή συλλογή των ιστοριών του που τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς παράλληλα πριν διασταυρωθούν» – Αριστοτέλης Σαΐνης, Εφημερίδα των Συντακτών
«Καθώς διάβαζα το βιβλίο, πολλές φορές ένιωσα σαν ο συγγραφέας να έκλεινε το μάτι στον αναγνώστη, σαν να του χαμογελούσε. Γιατί, αν και το βιβλίο μιλά για το άγχος του σύγχρονου ανθρώπου, ακόμη και αν γίνεται αρκετά αιχμηρό, επικριτικό και σκληρό, εντούτοις όμως δεν είναι μελαγχολικό. Η απελπισία λοιπόν δοσμένη με σαρκασμό και χιούμορ.» – Roadartist in Athens
«Ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας αποτυπώνει 24 ιστορίες στον ΗΣΑΠ με την τυχαιότητα που επιτρέπουν οι αναλογικές λήψεις: κάποιες άριστα καδραρισμένες, μερικές φλου, άλλες σωστά εστιασμένες και άλλες κουνημένες.» – Μαριλένα Αστραπέλλου, ΒΗΜΑgazino
«Ο Γορανίτης καταπιάνεται πάντα με αξιοζήλευτα θέματα. Ως προς το τι αφορούν και όσον αφορά την προσέγγισή που κάνει. Προσωπικά τα περισσότερα τα φθονώ, με την καλή έννοια. Ο ίδιος φθόνος που υπάρχει επίσης όταν ένας δημοσιογράφος, ειδικά στις ψηφιακές μέρες μας, εκδίδεται σε χαρτί. Όχι δημοσιογραφικά αλλά λογοτεχνικά.» – Σταύρος Διοσκουρίδης, Popaganda
«Το γράψιμο του Γιάννη σε ακολουθεί ακόμα κι όταν κλείσεις το βιβλίο, με τον ίδιο τρόπο που τα γόνατά σου συνεχίζουν να τρέμουν ανεπαίσθητα ακόμα κι όταν πλέον έχεις κατέβει απ’ το βαγόνι.» – Αντώνης Τζαβάρας, Oneman
«Βρίσκω ευφυέστατο τον τρόπο που αποτυπώνει μια στιγμή της πόλης πλάθοντας τις ιστορίες επιβατών -που ενίοτε πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς να γνωρίζονται.» – Χριστίνα Πλαΐνη, συγγραφέας, ΟΑναγνώστης
«Στο 24 ο ρυθμός ξεφεύγει συχνά, ο μετρονόμος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι σταθερός, ξαφνικά σκάει στον νου σου το Train Long-Suffering του Nick Cave με τους Bad Seeds, αλλά μέσα στο τρένο ακούγεται το Μικρό Αγόρι των Στέρεο Νόβα. Το «τελευταίο χτύπημα» έρχεται ξανά και ξανά, το οριστικό χτύπημα αναβάλλεται από σταθμό σε σταθμό.» – Θάλεια Καραμολέγκου, Athens Voice
«Δεν μας δίνει μια συλλογή διηγημάτων, αλλά ένα οιονεί πολυπρόσωπο και πολύτροπο μυθιστόρημα δρόμου που διακρίνεται για την πολλαπλότητα του λόγου του: λόγος ασθματικός και παραληρηματικός, αγχώδης και παιδικός ή εφηβικός, αλλά και καθημερινός και λαϊκός.» – Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Εφημερίδα των Συντακτών
«Ο συγγραφέας μας συστήνεται στην πεζογραφία με ένα βιβλίο στέρεο και στιβαρό, με ενέσεις αδρεναλίνης και σπέρματα υπαρξιακής αγωνίας, τη στιγμή που μοιάζει να έχει σαν προμετωπίδα τη φράση του γάλλου φιλοσόφου, Άλμπερ Καμύ: “το χειρότερο δεν είναι η πανούκλα, αλλά να συνηθίσεις την πανούκλα”. – Παναγιώτης Κολέλης, Public blog
«Ο Γορανίτης μπορεί να έχει σε σημεία ρεπορταζιακή γραφή όταν καταπιάνεται με τον περίγυρο των ηρώων του αλλά τελικώς κάνει φανερό στον αναγνώστη το εσώτερο της ψυχής τους, δεν το περιγράφει, το σκιαγραφεί και εκεί τελικώς είναι η επιτυχία του.» – Στυλιανός Τζιρίτας, Annubis
«Με γλώσσα που λοξοκοιτάζει προς τη σύγχρονη slang, ταχύ αφηγηματικό ρυθμό και πλοκή που άλλοτε τέμνεται κι άλλοτε πηγαίνει σφαίρα, πετυχαίνει κάτι πολύ ενδιαφέρον, κάτι που μπορεί να ταράξει τον αναγνώστη: να δώσει φωνή σε όλους εκείνους τους «σιωπηλούς» ανθρώπους της Αθήνας, που συνήθως κοιτάζουν αμίλητοι τα κινητά τους στις διαδρομές του ηλεκτρικού.» – Γιώργος Ρομπόλας, Esquire
«Ο Γιάννης Γορανίτης έγραψε εκπληκτικά διηγήματα για κάθε έναν απ’ τους σταθμούς της γραμμής Κηφισιά-Πειραιάς» – Άρης Δημοκίδης, Lifo
«Σχεδόν κάθε διήγημα συστήνεται βάσει μιας τριμερούς διαστρωμάτωσης, καθώς αποτελείται κατ’ ουσίαν από μια ιστορία η οποία εκτυλίσσεται στον προκείμενο χώρο, αλλά συνάμα επεκτείνεται και στο παρελθόν, σε μια ανάμνηση, μια παράλληλη πραγματικότητα, μια ένθετη ιστορία.» – Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, Bookpress
*Κεντρική photo: © Roza Vulf
Γιάννης Γορανίτης 