Here we are, trapped in the amber of this moment. There is no why.

Kurt Vonnegut

Ποιος ειμαι

Η ερώτηση ίσως θα έπρεπε να επαναδιατυπωθεί. Αντί για «Ποιος είμαι» να γίνει «Γιατί γράφω».
Ωραία ερώτηση. Δύσκολη όμως η απάντηση.

Η πρώτη παρουσίαση του 24

Οι Εκδόσεις Πατάκη σας προσκαλούν την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018 στις 20:00 στο Polis Art Café στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Γορανίτη «24».

24 | Διηγήματα

24 στιγμιότυπα. 24 καρέ, 24 στάσεις, όσες και σε ένα φωτογραφικό φιλμ. Όσες και οι στάσεις του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου της Αθήνας.

Στο «Ανοιχτό βιβλίο» της Εφ. Συν. δημοσιεύεται μια χαρτογράφηση των πρωτοεμφανιζόμενων πεζογράφων της τελευταίας οκταετίας, με τρεις ιδιαίτερα τιμητικές αναφορές στο «24»: 

«Ο Γιάννης Γορανίτης δεν μας δίνει μια συλλογή διηγημάτων, αλλά ένα οιονεί πολυπρόσωπο και πολύτροπο μυθιστόρημα δρόμου που διακρίνεται για την πολλαπλότητα του λόγου του: λόγος ασθματικός και παραληρηματικός, αγχώδης και παιδικός ή εφηβικός, αλλά και καθημερινός και λαϊκός.» – Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, κριτικός λογοτεχνίας

«Είμαστε ήδη στο μεταμοντέρνο, τόσο στην ιδεολογία της ασάφειας και της κατασκευής όσο και στη μορφή της αποσπασματικότητας και της πολυεπίπεδης πλοκής. […] Ο Γιάννης Γορανίτης («24», Πατάκης, 2017) φτιάχνει αστικά παλίμψηστα με ιστορίες μέσα στον ηλεκτρικό.» – Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, κριτικός λογοτεχνίας

«Τίποτα δεν θα εμπόδιζε τον Γιάννη Γορανίτη να ονομάσει μυθιστόρημα τη σπονδυλωτή συλλογή των ιστοριών του, που τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς παράλληλα πριν διασταυρωθούν.» – Αριστοτέλης Σαΐνης, κριτικός λογοτεχνίας

(περισσότερα…)

Οψεις, διαθέσεις, ροπές: χαρτογράφηση των πρωτοεμφανιζόμενων πεζογράφων (2011-2018)

– Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρός;Αστροναύτης. Δεν ήθελα απλώς, ήμουν βέβαιος. Μέχρι τουλάχιστον τα επτά μου χρόνια, όταν ο οφθαλμίατρος ανακάλυψε ότι έχω μυωπία. «Μη στενοχωριέσαι, όσοι φοράνε γυαλιά μπορούν να κάνουν τα πάντα», μου είπε ένας θείος διαπιστώνοντας την απογοήτευσή μου. «Εκτός απ’ το να γίνουν πιλότοι», πρόσθεσε. «Αστροναύτες;», ρώτησα γεμάτος αγωνία. Ο θείος έμοιαζε να αμφιταλαντεύεται. «Ούτε αστροναύτες», είπε μετά από λίγο. Ο κόσμος μου κατέρρεε. «Ποδοσφαιριστές;», έπαιξα το τελευταίο μου χαρτί. Ο θείος ξεφύσηξε. «Ποδοσφαιριστές μπορούν», απάντησε. «Εντάξει, θα γίνω ποδοσφαιριστής» αποφάνθηκα. 
Όσο όμως κι αν έψαχνα στα αυτοκόλλητα της Panini, δεν έβρισκα διοπτροφόρους παίκτες.

(περισσότερα…)

Συνέντευξη στη Lifo